Water, weilanden en molens op etappe 11 van het Noord-Hollandpad
Het regent als ik de gordijnen opentrek. Geen fijn wandelweer? Dan maar warm ingepakt en waterbestendig op pad. De rugzak is zwaarder dan normaal voor een dagtocht met een volle thermosfles en een lunchpakket nu alle horeca gesloten is. En droge sokken, want je weet maar nooit.
Ik heb met Anita afgesproken op het parkeerterrein bij het station Assendelft-Krommenie. Eigenlijk hadden we het plan om drie dagen op het Noord-Hollandpad te wandelen vanaf Den Helder, waar we in september waren gebleven. Omdat de lockdown roet in het eten gooide, besloten we om een etappe dichter bij huis te wandelen. Om 11.07 stappen we op de trein naar Uitgeest waar we twee minuten later de bus naar Akersloot nemen. Bij het infopaneel aan het begin van etappe 11 stappen we een paar minuten voor half twaalf uit de bus. Een prima verbinding. Even ontstaat er wat verwarring omdat er op het infopaneel ‘neem het pontje’ staat, maar een blik in het boekje stelt ons gerust, we kunnen aan deze kant van het kanaal blijven. We volgen de bekende pijlen naar het westen en lopen over een fietspad de polder in.
De polder in
Het waait hard en ik ben blij dat ik een muts heb opgezet. Dat geeft rust in mijn hoofd. We wandelen door de verlaten straten van Akersloot de polder in. De zon heeft de regenwolken verjaagd en er staat een helderblauwe winterse lucht boven het typisch Noord-Hollandse landschap van groene weilanden, wuivend riet en zwarte slootjes. De Dorregeester molen staat volop te draaien. Ergens sijpelt het water uit een buis. Zou de molen de polder nog steeds bemalen? Een rietsnijder maakt schoven tussen het bleekoranje riet. Verder is er geen mens te bekennen. Wat een prachtige plek. We klimmen over het hek en beginnen aan een trage, glibberige tocht op de modderige dijken. Links en rechts scheren de vogels door de lucht en over het weiland, grote zwermen vormen wilde formaties tegen de blauwe lucht. Een witte reiger schrikt van ons geklets en fladdert vlak voor ons de lucht in. We vangen een glimp op van het Alkmaardermeer en zien in de verte de zeiltjes van surfers die met deze harde wind over het water scheren.
Warme koffie en thee mee
Aan het Uitgeestermeer gaan we op een bankje zitten voor de lunch. De thermosflessen met warme koffie en thee zijn snel leeg en de rugzakken wat lichter. Achter ons ruist het verkeer over de A9. Daar lopen we twee keer onderdoor. Vanaf Uitgeest wandelen we over een asfaltweggetje door de polder, waar fietsers en auto’s vlak langs ons rijden, het is uitkijken geblazen. Net als we vaststellen dat dit niet het mooiste stuk van de route is, stuurt de pijl ons naar links en komen we bij het eeuwenoude dorpje Krommeniedijk met een prachtig kerkje. We moeten doorlopen om voor het donker weer bij de auto te zijn, dus geen tijd voor een bezichtiging. Aan de horizon doemen de flatgebouwen van Krommenie boven de groene weilanden op. De laatste twee kilometer wandelen we door de buitenwijken van Krommenie naar het station. Als we weer bij de auto zijn geeft de wandelapp aan dat we 17 km hebben gelopen. De modderschoenen gaan achterin, de verwarming vol aan en thuis zet ik snel een verse kop hete thee. De sokken bleven droog vandaag.
Marjo Kuilman
